8.30, όχι η αυθεντική witching hour, αλλά η δικιά μας. Στην παραλία μας. Είμαι η μοναδική που κολυμπάω, έχω πεταχτεί στα γρήγορα για την άσκηση, πού καιρός για χαλάρωση. Οι υπόλοιποι είναι από νωρίς εκεί και έχουν ήδη ευχαριστηθεί με την καρδιά τους. Ο Χρίστος τρώει ένα σάντουιτς ενώ μουσική βάζει ένας γαλανομάτης με πρόωρα γκρίζα μαλλιά και ελαφριά προφορά. Δεν τον έχω ξαναδεί, μεταγραφή θα είναι.
Μέσα από τη βουτιά ακούω τους Pink Martini και ανεβαίνοντας στην επιφάνεια η παραλία έχει μεταμορφωθεί. Δυο μπαμπάδες χορεύουν με τα λίγων μηνών μωρά τους. Τα κουνάνε πάνω κάτω και τα κακόμοιρα ποδαράκια τους κρέμονται στον αέρα. Donde Estas Yolanda και δώσ’ του πάνω κάτω και πέρα δώθε και στροφές στον αέρα. Τους προκαλούν διάσειση αλλά λίγοι γονείς το ξέρουν. Οι μαμάδες χαρούμενες βγάζουν φωτογραφίες.
Μια κοπέλα κάνει aquarobics στο ρυθμό. Donde Estas Yolanda και χοροπηδάει στο νερό. Ευθεία στην παραλία τρία τέσσερα πιτσιρίκια έχουν στήσει χορευτικό. Χορεύει και η κυρία Ε. που πλησιάζει τα 80 και κρατάει δυο ποτήρια μπύρα στο χέρι, ένα για την ίδια κι ένα για τον 60κονταετία και βάλε καλό της. Χορεύουν και τα κορίτσια δίπλα στη μπάρα της καντίνας. Χορεύει και ο ήλιος που ετοιμάζεται σιγά σιγά για την τελική βουτιά της ημέρας.
Our witching hour, η δική μας, στη δική μας παραλία. Αν ο καλός μου ήταν εδώ θα έπινε ένα τζιν τόνικ. Ένα «μπουνιουέλ», από ένα inside joke που ποτέ δεν κατάλαβα… αλλά δεν πειράζει. Εγώ θα έπαιρνα μια τεκίλα. Κίτρινη. Donde Estas Yolanda. Η γιαγιά θα γκρίνιαζε. Μήπως το παιδί κρυώνει; Πεινάει; Το παιδί θα ήταν τουλάχιστον 100 μέτρα μακριά παίζοντας με την παλιοπαρέα και ούτε θα κρύωνε, ούτε θα πείναγε. Και τελικά μαζί με την κυρία Ε., οι τρομερές γιαγιάδες παρέα με τους τρομερούς παππούδες θα το έριχναν στο φαί και το ποτό.
Θα πέρναγε και ο Κ. μήπως βρει κανέναν να τον κεράσει. Θα μας έπαιρναν και τηλέφωνα. «Πάμε πλατεία;» «Μπα, ούτε γι’ αστείο, ελάτε εδώ είναι τέλεια». Και μερικοί θα ερχόντουσαν. Μέχρι αργά το βράδυ. Θα παραγγέλναμε και σουβλάκια. Θα τέλειωναν και μερικά μπουκάλια.
Η παραλία μας συγκεντρώνει και διάσημους: μεγαλοδημοσιογράφους, επιχειρηματίες, τηλεοπτικούς μαϊντανούς… Λίγοι από αυτούς ξαναγυρίζουν. Βλέπουν τα πιτσιρίκια, βλέπουν τις τρομερές γιαγιάδες, βλέπουν κι εμάς που μόνο επώνυμοι δεν είμαστε… βαριούνται. Ευτυχώς.
Donde Estas Yolanda και μετά Roll over Beethoven και μετά πέφτουμε στα βαριά, πλώρη με Doors.
Είμαι ήδη μακριά. The witching hour δεν είναι για μένα σήμερα, είμαι μόνη μου και αρνούμαι τις προσκλήσεις των άλλων. Ούτε ένα σφηνάκι τεκίλα δεν πίνω. Θα έρθει η ώρα να κάνω κι εγώ διακοπές. Κάποια στιγμή.
