Πριν από αρκετά χρόνια, ο αρχισυντάκτης μου μ’ έστειλε σ’ ένα ρεπορτάζ, δικαστικό. Το θέμα δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου, μια πολύκροτη δίκη, που απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα για πολύ καιρό και στην οποία, λίγο ως πολύ, η κοινή γνώμη περίμενε την –εκ των προτέρων σίγουρη- καταδίκη, περισσότερο για να αξιολογήσει το μέγεθος των ποινών.

Τα νομικά δεν είναι το φόρτε μου, αλλά «κέρδισα το εισιτήριο» λόγω του ότι ο ποινικολόγος που θα συναντούσα για τη συνέντευξη ήταν Γάλλος και συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης ενός από τους κατηγορούμενους. Με βαριά καρδιά πήγα, προβληματισμένη έφυγα. Γιατί ο εν λόγω ποινικολόγος, δεν χρειάστηκε πολύ για να με πείσει, ότι η δίκαια δίκη είναι κατάκτηση του πολιτισμού και της δημοκρατίας και κάθε παρέκκλιση από αυτήν θέτει σε κίνδυνο τον καθένα από μας. «Στην αρχή θα πούμε ότι εντάξει, κάνουμε τα στραβά μάτια για τους τρομοκράτες. Λογικό δεν είναι; Σκοτώνουν, φοβίζουν, χρησιμοποιούν άκριτη βία για να φτάσουν στο στόχο τους. Μετά, με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών; Δεν θα κάνουμε “εκπτώσεις” και γι’ αυτούς που σπέρνουν το θάνατο στα παιδιά μας; Και τους παιδόφιλους; Αυτά τα τέρατα έτσι θα τ’ αφήσουμε; Και τους δολοφόνους; Και σιγά σιγά θα καταλύσουμε κάθε έννοια δικαιοσύνης, το τεκμήριο της αθωότητας δεν θα έχει καμία ισχύ… και μια μέρα κάποιος θ’ αποφασίσει ότι και ένας απλός πολίτης είναι εγκληματίας και θα του φερθεί ανάλογα. Και τότε θα έρθει ο χαμός όλων μας».

Τα λόγια αυτά, που με συγκλόνισαν τότε, δεν τα αναφέρω τυχαία. Έχω τη φρικτή υποψία ότι έχουμε φτάσει κιόλας στον «πάτο», στο ζοφερό σενάριο που τότε εξέλαβα ως επιστημονική φαντασία και όχι ως δυνητικό μέλλον. Ένας νεαρός συμπολίτης μας συνελήφθη και καλείται να απολογηθεί στη δικαιοσύνη γιατί έφτιαξε μια χιουμοριστική σελίδα στο facebook. Κατά την άποψή μου κακόγουστη. Αλλά δεν παύει να είναι χιουμοριστική και να στηλιτεύει τους επιτήδειους που εκμεταλλεύονται την αφέλεια των άλλων. Και την ίδια στιγμή που στους καναπέδες μας αναφωνούμε με έκπληξη για το μουσουλμανικό μένος απέναντι σε ταινίες και σκίτσα που προσβάλλουν τον προφήτη Μωάμεθ, μένος που οδηγεί σε φρικιαστικές ακρότητες, στην Ευρώπη (όσο θέλουμε να λεγόμαστε ευρωπαίοι) γίνονται τα ίδια και χειρότερα. Και μάλιστα ούτε καν υπερασπιζόμενοι το Θεό των χριστιανών ή κάποιο άγιο αλλά ένα μοναχό. Ο πολιτισμός μας τρίζει.

Τρίζει και το πολιτικό σύστημα, όταν μετά από τόσες και τόσες σοβαρότατες επερωτήσεις βουλευτών (σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο) για σκάνδαλα, κατάχρηση και τόσα άλλα, η ελληνική κυβέρνηση αντιδρά άμεσα σε μια επερώτηση για τον Παστίτσιο, επερώτηση που έγινε –όχι τυχαία- από βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Και η επίλεκτη διεύθυνση ηλεκτρονικού εγκλήματος, που τόσες επιτυχίες έχει στο ενεργητικό της για την προστασία του πολίτη, ασχολείται με τον Παστίτσιο.

Το επόμενο που θα δούμε είναι να συλλαμβάνουν κωμικούς σε ζωντανή εκπομπή στην τηλεόραση. Και κατόπιν, την ώρα που θα λέμε ανέκδοτα, η αστυνομία της σκέψης θα έρχεται στο σπίτι μας για να μας επιβάλλει άμεση τιμωρία γιατί ήταν βλάσφημα ή σεξιστικά ή πολιτικά μη ορθά.

Κι επειδή εδώ είναι Ευρώπη, δεν είναι Αίγυπτος η Λιβύη, όσα twitter και να γράψουμε, όσα post στο facebook και ν’ ανεβάσουμε, προκοπή δε θα βρούμε, ούτε την κατάσταση μπορούμε ν’ αλλάξουμε. Η αιτία ήρθε από το δίκτυο, η λύση πρέπει να έρθει από αλλού. Αλλιώς θα ‘ρθει και η σειρά μας.