«Σπίτι είσαι; Φτιάξε καφέ, έρχομαι». Κολλητές φίλες από το Λύκειο, δε βλεπόμαστε, όμως, συχνά κι αυτό το «έρχομαι» με τάραξε. Όσες φορές έχει συμβεί, κάποια από τις δυο μας ήταν στο μάτι του κυκλώνα.
Επιτυχημένη επαγγελματίας, μητέρα, όχι τόσο τυχερή στις σχέσεις της. Το έχουμε όλοι ξαναδιαβάσει το σενάριο. Δεύτερος γάμος, δεν τσουλάει και πολύ αλλά υπάρχει μία συνεννόηση και μια αλληλοεκτίμηση που κάνει την έλλειψη πάθους στην καθημερινότητα υποφερτή. «Να μη γερνάμε μόνοι μας», λέει καμιά φορά. Προσφάτως καψουρεμένη μ’ έναν παντρεμένο σε αντίστοιχη κατάσταση: φευγαλέα ταξίδια στο εξωτερικό για δουλειές, αγχωμένα απομεσήμερα σε ξενοδοχεία. «Έχω τον τέλειο άντρα πια, σε συσκευασία των δύο», αστειεύεται.
«Λοιπόν;» «Έκανα like στο facebook σ’ ένα τραγούδι που ανέβασε ο Δημήτρης (η καψούρα). Και πώς μου κόβει και κοιτάω καλύτερα. Ξέρεις από ποιόν το είχε κάνει share; Από την Καλυψώ!!! Είναι φίλοι.» Καλυψώ είναι μόνο μία: η πρώην σύζυγος του άντρα της. Αυτή που αν μπορούσε θα την έκοβε κομματάκι κομματάκι και θα την τάιζε στα σκυλιά, παρ’ όλο που δεν είχε καμία σχέση με το διαζύγιό τους. «Αλλά δεν ξέρεις και το χειρότερο… Ο Δημήτρης (ο σύζυγος) είναι φίλος με την Ελπίδα». Ελπίδα; Εδώ χάθηκα λίγο. «Τη γυναίκα του Δημήτρη, παιδί μου. Και έχουνε ανταλλάξει και κάτι like. Δεν νομίζω ότι γνωρίζονται αλλά πάλι δεν ξέρεις».
Αααααα! Και πώς δεν το κατάλαβε νωρίτερα; «Ε, καλά, δεν κάθομαι να ψάχνω ποιος είναι φίλος με ποιον… βάζω κανένα τραγουδάκι youtube, παίζω λίγο την αγρότισσα, ανταλλάζω κανένα μήνυμα με τους παλιούς μας συμφοιτητές από την Αγγλία και στο τέλος το κλείνω και κάνω άλλα πράγματα».
Και τώρα; Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να προσπαθήσω να μεταφέρω τη συγκεκριμένη κατάσταση στον «κανονικό» κόσμο. Πώς θα ήταν ακριβώς τα πράγματα; Δύσκολο, ακόμα και να το φανταστείς. Κυρίως γιατί στον πραγματικό κόσμο κάποιος άνθρωπος ή είναι φίλος/γνωστός ή όχι. Δεν έχει «μπορεί να τον ξέρω μπορεί και όχι».
Ο Ουμπέρτο Έκο είχε γράψει στις αρχές τις δεκαετίας του ’90: «τα κινητά τηλέφωνα είναι χρήσιμα για τους γιατρούς, τους δημοσιογράφους και τους παράνομους εραστές». Κι ένας φίλος, γνωστός δημοσιογράφος, μού απάντησε πρόσφατα όταν τον ρώτησα γιατί δεν είναι στο facebook: «δεν έχω καμία δουλειά σ’ αυτόν τον απέραντο γ..ώνα»!
Για το πρόβλημα της φίλης μου δεν έχω λύση. Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί κι όταν ζεις επικίνδυνα αναλαμβάνεις και τις συνέπειες. Ωστόσο μου μπήκαν ιδέες. Ποιος κοιτάει τον τοίχο μου και τι συμπεράσματα βγάζει από αυτόν; Με μελετάει; Κι εγώ –κι ο καθένας μας- από την πλευρά μου, πόσα αποκαλύπτω στους χίλιους τόσους «φίλους» μου για την προσωπική μου ζωή, αθελά μου. Γιατί όσο και να γνωρίζουμε τους κανόνες, η αλήθεια είναι ότι στο facebook καθόμαστε για να χαλαρώσουμε πάνω απ’ όλα… Και τη στιγμή της χαλάρωσης αφηνόμαστε, περισσότερο από όσο θα θέλαμε. Προσοχή λοιπόν.
