Τώρα μιλάω για την Ελλάδα και δεν είμαι σίγουρη εάν κάτι τέτοιο θα μπορούσε ή έχει ήδη συμβεί και στην Κύπρο. Εγώ πάντως την ιστορία μου θα σας την πω.

Καθόμαστε ωραία-ωραία και δουλεύουμε στους υπολογιστές μας, εγώ γράφω, το παιδί έχει μάθημα στο σχολείο. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά αλλά νομίζω ότι έχει συνδεδεμένες άλλες δύο συσκευές, μία για να μιλάει με τους υπόλοιπους στην τάξη και μία για να παίζει μ’ έναν φίλο του από άλλο τμήμα. Δεν το επιβεβαίωσα και δεν θέλω να το επιβεβαιώσω γιατί τότε θα πρέπει ως μάνα κάπως ν’ αντιδράσω αλλά δεν ξέρω ακριβώς ποια αντίδραση ενδείκνυται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να σχίσω τα πτυχία μου μέσα. Αν πάλι πάρει χαμπάρι ότι πήρα χαμπάρι και δεν λέω τίποτα θα εκληφθεί ως σιωπηρή αποδοχή και τότε θα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Έτσι κάνω την αδιάφορη.

Είναι 12.15 περίπου όταν χάνεται το διαδίκτυο. To router έχει όλα τα λαμπάκια αναμμένα και η ένδειξη κάτω δεξιά στον υπολογιστή είναι ότι το δίκτυο δουλεύει. Αλλά δεν. Επειδή αυτά τα σκασμένα router δεν έχουν on-off (ποιος μέγας εγκέφαλος το σκέφτηκε αυτό;) το βγάζω από το ρεύμα μετράω μέχρι το δέκα και το ξαναβάζω. Τότε πια δεν υπάρχει ούτε η ένδειξη.

Δεν τηλεφωνώ στον πάροχό μου. Το έχω πάρει το μάθημα από προηγούμενη. Μπαίνω από το κινητό στο site τους και ζητάω να επικοινωνήσουν αυτοί μαζί μου. Εν τω μεταξύ ακούω και από απέναντι: «ούτε η Έλενα έχει δίκτυο, ούτε ο Θέμης έχει δίκτυο, ούτε… ούτε… ούτε…». «Για δες του παππού», προστάζω. «Ο παππούς έχει». Μάλιστα.

Με παίρνουν τηλέφωνο σε λιγότερο από τρία λεπτά. «Γεια σας τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;» κ.λπ. κ.λπ. Εγώ επιμένω ότι είναι βλάβη γιατί τα μηχανήματα δεν χαλάνε στα καλά καθούμενα άμα δεν τα πειράξεις. Εκείνη επιμένει ότι δεν υπάρχει βλάβη στο δίκτυό μας. «Να κάνουμε hard reset», μου λέει. «Να μην κάνουμε της λέω, θα χαθεί το password». «Θα το ξαναβάλετε μου λέει». «Θα το πάρει ως καινούργιο δίκτυο» της λέω… Δεν συμφωνούμε με τίποτα αλλά φυσικά κερδίζει γιατί δεν μου δίνει άλλη επιλογή από το hard reset. Το κάνω. Τίποτα. «Θα δώσω βλάβη», μου λέει και μου δίνει και δωρεάν απεριόριστα data και χρόνο ομιλίας και για τα δύο τηλέφωνα. Ωραία. Μόνο που την κάρτα Wi-Fi του υπολογιστή μου (για να κάνω hot-spot το τηλέφωνο) την έχω δώσει στη γειτονοπούλα κι ακόμα να τη φέρει πίσω. Την παίρνω. Έχει μάθημα στο πανεπιστήμιο. Τη λυπάμαι. Μέχρι να γίνουν αυτά ξανάρχεται το διαδίκτυο. Φωνάζω στο παιδί: «φτιάξε όσα περισσότερα passwords μπορείς» (βρήκα ευκαιρία και άλλαξα password). Τρία μηχανήματα voice, δύο κινητά, τρία laptop, το playstation, δύο τάμπλετ, ένα ραδιόφωνο (κανονικό-διαδικτυακό-ψηφιακό), δύο chromecast… τι σκατά γίνεται εδώ μέσα; Ξαφνικά αρχίζουν και τα τρία voice να φωνάζουν εν χορώ: δεν μπορώ να συνδεθώ στο ίντερνετ. Θέλω να κόψω τις φλέβες μου. Ξαναχάνεται το ίντερνετ (όταν μιλάω για θέματα περιεχομένου λέω πάντα διαδίκτυο, τώρα που το θέμα είναι τεχνικό το «ίντερνετ» μου βγαίνει αβίαστα).

Τηλεφωνώ στο σχολείο να μιλήσω με τον διευθυντή για κάτι άλλο. Έρχεται το δίκτυο στο μεταξύ. Συνειδητοποιώ ότι θα έχει πνιγεί στα τηλέφωνα. Έτσι είναι αλλά και πάλι μου μιλάει. «Μην ανησυχείτε», μου λέει, «θα ξαναχαθεί το ίντερνετ». «Γιατί;» «Γιατί εδώ απ’ έξω που είναι ο κόμβος έχουν στείλει έναν δεκαπεντάχρονο να φτιάξει μια βλάβη ο οποίος δεν ξεχωρίζει το κατσαβίδι από την πένσα και τον βλέπω που παίρνει τηλεφωνικές οδηγίες ποιο καλώδιο να τραβήξει. Μάλλον δεν τα τραβάει πάντα σωστά».

Σας γράφω και το δίκτυο πάει κι έρχεται. Από το ταβάνι να με κρεμάσουν, hard reset δεν ξανακάνω. Και ο νεαρός είναι εκεί έξω ακόμα. Θα παίρνει 524 μεικτά και επιπλέον δεν θα τον έχει περάσει κανείς από εκπαίδευση. Και τα παιδιά κάνουν πάρτι γιατί βρήκαν ευκαιρία να τρελάνουν τους καθηγητές και ν’ αλλάζουν συνεχώς από υπολογιστή (χωρίς δίκτυο) σε κινητό (με δίκτυο όπου η πρόσβαση στο σχολείο είναι δωρεάν).

Με δυο λόγια το τερματίσαμε. Εύκολα.

Πηγή: Παράθυρο (και ολίγον updated)