Την περασμένη Τρίτη, το κόμμα Ευρώπη – Οικολογία – Πράσινοι επέλεξε την υποψήφιά του για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2010.
Κι ενώ οι Σοσιαλιστές σπαράζονται και η δημοτικότητα του προέδρου Σαρκοζί συνεχώς μειώνεται, ένα ανερχόμενο κόμμα, που έκανε την έκπληξη στις ευρωεκλογές πριν από δύο χρόνια, μπαίνει στη μάχη με ένα βαρύ όνομα, την πρώην δικαστή Εύα Ζολί.
Η Ζολί κέρδισε τις προκριματικές από τον Νικολά Ιλό, πρόσωπο-φάρο της οικολογίας, κυρίως λόγω της μακρόχρονης δημοφιλούς τηλεοπτικής του εκπομπής «Ουσουάια» αλλά και της έντονης δράσης του στο χώρο τα τελευταία χρόνια. Ομως, όσο γνωστός και αγαπητός κι αν είναι ο Ιλό, η Ζολί είναι ένας μύθος για τη γαλλική κοινωνία, με μια προσωπική διαδρομή που μοιάζει με παραμύθι.
Το 1963, μια 18χρονη Νορβηγίδα, η Γκρο Φάρσεθ, πηγαίνει στο Παρίσι να εργαστεί ως νταντά. Ερωτεύεται το μεγάλο γιο της οικογένειας και ενάντια στη θέληση των γονιών του το νεαρό ζευγάρι παντρεύεται. Η κοπέλα χρησιμοποιεί το δεύτερο όνομά της και το επώνυμο του συζύγου της, είναι πια η Εύα Ζολί. Το πρωί εργάζεται ως γραμματέας, το βράδυ παρακολουθεί μαθήματα. Χρειάστηκε 18 χρόνια για να ενταχθεί στο δικαστικό σώμα, ως αντεισαγγελέας στην Ορλεάνη, και άλλα εννέα για να διοριστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Η δεκαετία του ’90 της ανήκει. Το όνομά της γίνεται γνωστό από τη συμμετοχή της στην υπόθεση Ταπί και της τράπεζας Credit Lyonnais, αλλά αποθεώνεται με την υπόθεση Elf-Aquitaine. Πρόκειται για ένα τεράστιο δίκτυο διαφθοράς, αντίστοιχο με το σκάνδαλο Siemens, στο οποίο εμπλέκονται επιχειρηματίες και πολιτικοί. Ο πετρελαϊκός κολοσσός της Γαλλίας υπερτιμολόγησε αγοραπωλησίες για να δώσει δώρα στους ημέτερους, είτε στη Γαλλία, είτε στις φίλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες στην Αφρική. Ακολουθούν οι υποθέσεις της πώλησης φρεγατών στην Ταϊβάν (επίσης υπερτιμολογημένες) και του πρώην υπουργού Εξωτερικών Ρολάν Ντιμά, που μοιάζουν να ενώνονται με την υπόθεση Elf σ’ ένα απίθανο σκάνδαλο. Την ταραγμένη εκείνη περίοδο, η Ζολί ενσαρκώνει την τιμιότητα και την ακεραιότητα, μοιάζει να είναι το μόνο σταθερό σημείο σ’ ένα κόσμο που καταρρέει. Βρισκόμαστε στο 1995, η επιχείρηση «Tangentopoli» (καθαρά χέρια) τρέχει επίσης στην Ιταλία και οι δικαστές αναδεικνύονται σε προστάτες του πολίτη και του πολιτεύματος. Τα μέσα ενημέρωσης τη λατρεύουν. Και όχι μόνο ο τύπος και η τηλεόραση. Τα χρόνια που ακολουθούν, η Ζολί, η κόκκινη δικαστίνα, εμπνέει βιβλία, θεατρικά έργα, ταινίες, ντοκιμαντέρ.
Το 2001 φεύγει από τη Γαλλία, αφού δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή της. Επιστρέφει στη Νορβηγία, όπου ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες, δημιουργεί το δίκτυο Network, στο οποίο συμμετέχουν δικαστές απ’ όλο τον κόσμο, με στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς. Το Νοέμβριο του 2009 καλείται από την ισλανδική κυβέρνηση, ως ειδική σύμβουλος, για να ερευνήσει το μερίδιο ευθύνης των τραπεζών στην οικονομική καταστροφή της χώρας.
Με την πολιτική ασχολείται αργά. Μέλος των Οικολόγων γίνεται το 2008, όταν δέχεται τη δεύτερη θέση στη λίστα για τις ευρωεκλογές, πίσω από τον Ντανιέλ Κον Μπετίτ. Οι εκλογές είναι ένας θρίαμβος για την Ευρώπη – Οικολογία – Πράσινοι που κερδίζει το 20,86 % των ψήφων (η Νομινίκ Βουανέ, υποψήφια για τις προεδρικές του 2007, είχε πάρει μόνο το 1,57%). Και ο θρίαμβος αυτός οφείλεται κατά κύριο λόγο στη Ζολί. Δεν είναι πολιτικός. Αυτή είναι η δύναμή της, όπως και η αδυναμία της. Και επίσης, ο Νικολά Ιλό δεν φαίνεται έτοιμος να την στηρίξει. Και οι δύο δρόμοι είναι ανοιχτοί για τους γάλλους οικολόγους: είτε ένας ακόμα θρίαμβος είτε μια νέα ήττα.
