Ο κύριος Μανόλης είναι 72 ετών. Συνταξιούχος του Δηµοσίου. Μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος µε βαθµό Διευθυντή Α’. Και µπορεί µεν να µη δείχνει καθόλου την ηλικία του [άνετα πέφτεις 10 χρόνια έξω], υποφέρει όµως από την αφόρητη ανία τού να µην εργάζεσαι [και από τις κατά 30% περικοπές στη σύνταξη].
Ο κύριος Μανόλης είναι δικός µου άνθρωπος. Μου δείχνει τα καινούρια του gadgets και µε ρωτάει διάφορα, κυρίως για το software. Στα περισσότερα δεν ξέρω ν’ απαντήσω, αλλά ο κύριος Μανόλης δεν χάνει ποτέ την εµπιστοσύνη του στο πρόσωπό µου. Όµως, όταν του δίνω την απάντηση, δεν αρκείται. Θέλει να ξέρει και το γιατί. Τότε σίγουρα δεν ξέρω ν’ απαντήσω, γιατί δεν είµαι παρά µια πρακτική µαµή. Ο κύριος Μανόλης δεν τα έµαθε έτσι στο Πολυτεχνείο. Οι µηχανές του είχαν πάντα συγκεκριµένη συµπεριφορά ακολουθούµενη από ένα γιατί. Δεν θα έλεγα το ίδιο για τα σηµερινά µηχανήµατα. Αλλά πάλι, µπορεί να µην γνωρίζω πολλά.
Πέρσι στη γιορτή του, του έκαναν τα παιδιά του δώρο ένα tablet, κινέζικο. Το σοκ του κυρίου Μανόλη ήταν το Android. Καινούριο λειτουργικό; Εκστασιάστηκε. Και άρχισε να προσπαθεί να καταλάβει πώς δουλεύει. Θέλησε να µεταφέρει όλα του τα αρχεία [η παραγωγή περιεχοµένου περιορίζεται στο Word]. Στο µεταξύ απέκτησε και καινούργιο laptop και αποφάσισε ν’ ασχοληθεί µε τη διαλειτουργικότητα µεταξύ desktop, laptop και tablet. Με φώναξε περήφανος να µου τα δείξει και ζαλίστηκα. Και σίγουρα δεν ήξερα ν’ απαντήσω σε καµία ερώτηση. Γιατί στο δικό µου τηλέφωνο, που είναι Αndroid, µετά από έναν χρόνο δεν έχω βρει ακόµη πώς κάνεις αναζήτηση ονοµάτων και αναγκάζοµαι να περιδιαβαίνω τα κατεβατά. Γιατί εκτός από τα δικά µου τηλέφωνα, µ’ έναν µαγικό τρόπο πήρε και τις επαφές από το Facebook κι έγιναν όλα Σόδοµα και Γόµορρα.
Τα κουτσοκατάφερε ο κύριος Μανόλης, ο οποίος άρχισε –επιτέλους– να καταλαβαίνει ότι στον µαγικό κόσµο του software είναι οι αλχηµιστές που επιβιώνουν και όχι οι µηχανικοί [εκτός αν είναι µηχανικοί πληροφορικής]. Μέχρι που φέτος στη γιορτή του αποφάσισε να ενδώσει στην ακαταµάχητη ροπή του προς το τελευταίο λειτουργικό και ν’ αγοράσει ένα καινούργιο tablet [η αλήθεια είναι πως η οθόνη του κινέζικου δεν έλεγε πολλά]. Μου έδειξε, λοιπόν, περήφανος το καινούριο workstation αποτελούµενο από το desktop, το παλιό και το καινούριο laptop, το παλιό και το καινούριο tablet. Και ο κύριος Μανόλης ακτινοβολούσε από περηφάνια…
Μέχρι που το όνειρό του γκρεµίστηκε όταν κατάλαβε ότι δεν µπορούσε ν’ ανοίξει τα αρχεία Word του στο καινούριο tablet. “Γιατί;… Γιατί;… Γιατί;…”, µου επαναλάµβανε µε ραγισµένη φωνή, τσακισµένος από το βάρος της µη διαλειτουργικότητας. “Γιατί δουλεύει στο παλιό και όχι στο καινούριο;” Ρώτησε τον Θανάση που µας φτιάχνει τα µηχανήµατα, ρώτησε στο µαγαζί που το αγόρασε. Κανείς δεν ήξερε…
Πώς πετάτε, κύριοι της Google, το ένα λειτουργικό πίσω από το άλλο, τη µια εφαρµογή µετά την προηγούµενη, χωρίς να προλαβαίνει ο κόσµος να εκπαιδευτεί πρώτα; Να καταλάβει ποια εφαρµογή πάει µε τι; Και φυσικά µε ρώτησε. Και του πρότεινα να δουλέψει µε Google docs. Και σταµάτησε να κλαίει. Μόλις εκείνη τη στιγµή συνειδητοποίησε τι είναι το cloud. Και ξεκίνησε να το κατακτήσει.
