Οι πολιτικές ανακατατάξεις στη χώρα µας είχαν και µια συνέπεια: τα social media οργίασαν.
Οι πρόσφατες πολιτικές ανακατατάξεις στη χώρα µας είχαν και µια παράπλευρη συνέπεια: το ελληνικό Τwitter οργίασε. Μόνο ένα µικρό παράδειγµα θα σας πω. Είχα εκποµπή στο ραδιόφωνο τη Δευτέρα που γινόταν η συζήτηση για την ψήφο εµπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση και µετά τις προγραµµατικές δηλώσεις του Λουκά Παπαδήµου έγινε το έλα να δεις.
Ασυµµάζευτοι όλοι. Άλλοι έβριζαν, άλλοι θαύµαζαν, άλλοι έγραφαν εξυπνάδες και βέβαια µέσα στον ορυµαγδό ήταν και τα Τwitter των διάφορων µίντια [ηλεκτρονικών και συµβατικών] που λυσσοµανούσαν µε τίτλους από την οµιλία του.
Το βλέπω και στη δουλειά. Όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, που λίγο πολύ στο Facebook τα έβγαλαν πέρα µόνοι τους, έρχονται και ρωτάνε πώς γίνεται το ένα και τι σηµαίνει το άλλο. Αυτό για µένα λέει πολλά.
Πριν από τέσσερα χρόνια µια από τις ξένες καλεσµένες του Girl Geek Dinners Greece, η Όρι Γιάκουελ, είχε πει: “Το Facebook το έχω για όλους. Για τους φίλους υπάρχει το Τwitter”. Δεν είχα και µεγάλη σχέση τότε και δεν έδωσα ιδιαίτερη σηµασία. Η Όρι είχε δίκιο. Πράγµατι, το Τwitter ήταν για τους πραγµατικούς σου φίλους, να ξέρουν πού βρίσκεσαι και τι κάνεις µε µία φράση ή πιο σωστά µε 140 χαρακτήρες. Αλλά ποτέ η τεχνολογία δε βρίσκει εφαρµογή γι’ αυτό που φτιάχτηκε και τα παραδείγµατα είναι άπειρα.
Το Τwitter µεταλλάχθηκε σε υπηρεσία breaking news, αλατισµένη µε µπόλικα προσωπικά σχόλια. Έχει, µάλιστα, κάποια στοιχεία που θυµίζουν πολύ περισσότερο συµβατικά µέσα ενηµέρωσης και όχι ηλεκτρονικά. Δεν είναι τυχαίο που η αρχική ερώτηση “Τι κάνεις αυτήν τη στιγµή;” άλλαξε το 2009 σε “τι συµβαίνει;”.
Κατ’ αρχάς, µπορείς να µην είσαι καν γραµµένος, αλλά να κάνεις απλώς µια αναζήτηση για κάτι που σ’ ενδιαφέρει. Κατ’ αποκοπήν, σήµερα µπαίνεις, αύριο όχι. Σήµερα ανοίγεις τηλεόραση, αύριο όχι. Κατά δεύτερον, έχει τους µεγάλους του σταρ. Στο Facebook µπορεί να έχεις 5.000 φίλους [τι φρίκη!], αλλά το ξέρουν µόνο αυτοί. Στο Twitter φαίνεται κιόλας σε όλους ότι είσαι σταρ, µε 5.000 οπαδούς. Επίσης, η στήλη “Τάσεις” επιτρέπει ανά πάσα στιγµή να βλέπουµε ποια θέµατα είναι “στα πάνω τους”, σε όλο τον κόσµο ή ανά χώρα [ή ακόµη και ανά πόλη]. Έτσι, παρ’ όλο που είναι οι ίδιοι οι χρήστες που την καθορίζουν, δεν παύει να υφίσταται agenda setting. Ακόµα, πάνω από 40% των χρηστών δε δηµοσιεύουν τίποτε, ενώ περισσότερο από το 80% του περιεχοµένου παράγεται από το 20% των εγγεγραµµένων. Αυτό κι αν είναι χαρακτηριστικό συµβατικού µέσου.
Τέλος, φαίνεται να πάσχει από την ίδια αµνησία µε την τηλεόραση. Τα χθεσινά νέα ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν και µόνο η στιγµή µετράει.
Έχει κάποια σηµασία αν το Twitter είναι κοινωνικό δίκτυο ή µέσο ενηµέρωσης;
Δεν έχω απάντηση ακόµα. Ξέρω, όµως, ότι σε πολύ κόσµο το Twitter δηµιουργεί ένα άγχος να µη χάσουν την “είδηση”, µια µανία να είναι µέσα σε όλα, έναν τρόµο να µη µείνουν εκτός, από το τώρα. Ωστόσο, το σηµαντικότερο χαρακτηριστικό των µέσων ενηµέρωσης, εκείνο που ξεχωρίζει τα “σοβαρά” µέσα, σε όποιο τεχνικό υπόβαθρο κι αν στηρίζονται [χαρτί, γυαλί, οθόνη], είναι η ικανότητα να µπορούν να πάρουν αποστάσεις από την είδηση και να την εντάξουν στο ιστορικό, κοινωνικό, οικονοµικό, πολιτικό της πλαίσιο.
Το Twitter είναι το εντελώς αντίθετο.
