Το πραξικόπημα του 1997 από τον Λοράν Ντεζιρέ Καμπιλά, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό βύθισε τη χώρα σε μια αιματηρή διαμάχη, που με διάφορες μορφές κρατά μέχρι σήμερα, την εποχή του υιού Καμπιλά. Μάχες, απαγωγές, δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμοί, όλα στο πρόγραμμα.

Μία από τις όψεις του εφιάλτη, η λιγότερο γνωστή, αποκαλύφθηκε πρόσφατα από την ΜΚΟ Refugee Law Project, που εδρεύει στη διπλανή Ουγκάντα. Πρόκειται για τους βιασμούς ανδρών, οι οποίοι αφορούν το 23,6% του ανδρικού πληθυσμού στα ανατολικά της χώρας, δηλαδή σχεδόν έναν στους τέσσερις ενήλικες.

Την ιστορία αποκάλυψε η γαλλική δικτυακή εφημερίδα «Rue89», η οποία συνομίλησε με θύματα που έχουν βρει καταφύγιο στην Ουγκάντα. Μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον εστιαζόταν στις γυναίκες και τα κονδύλια που προβλέπει ο ΟΗΕ για την αποκατάσταση των θυμάτων αφορούν αποκλειστικά αυτές.

Ωστόσο, τα θύματα αρσενικού γένους έχουν πολλά περισσότερα προβλήματα. Κατ’ αρχάς τα περισσότερα χρειάζονται χειρουργική επέμβαση για ν’ αποκατασταθεί η κατάστασή τους, αφού αιμορραγούν για πολλούς μήνες μετά την απελευθέρωσή τους (η οποία γίνεται συνήθως όταν έχουν φτάσει σχεδόν στα όρια του θανάτου). Επίσης, το ψυχολογικό τραύμα είναι συχνά αξεπέραστο. Πολλοί από αυτούς αδυνατούν να συνεχίσουν να έχουν φυσιολογική σεξουαλική ζωή ακόμα και έπειτα από χρόνια, ενώ κάποιοι άλλοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους προς την οικογένειά τους. Τέλος και το κοινωνικό στίγμα είναι τόσο μεγάλο, που μεγάλη κατηγορία εκδιώκεται από τις οικογένειές τους και αδυνατεί να επιβιώσει.

Οι μαρτυρίες είναι φρικιαστικές, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Rue89». Οι βιασμοί είναι πολλαπλοί και διαρκούν μέρες, βδομάδες ή και μήνες, μέχρι το θύμα να μην αντέχει άλλο. Και φυσικά υπάρχει και ακροατήριο, το οποίο χειροκροτά, γελά, τραγουδά.

Σίγουρα, δεν πρόκειται για το χειρότερο κομμάτι του πολέμου που μαίνεται στη χώρα (πρώην Ζαΐρ, πρώην Βελγικό Κονγκό), στην πραγματικότητα από την ανεξαρτησία της, το 1960 και ακόμα πιο πριν. Σήμερα ο ΟΗΕ με τη στρατιωτική δύναμη MONUSCO προσπαθεί να εγγυηθεί την ειρήνη, όμως όπως και στις περισσότερες αφρικανικές χώρες είναι σχεδόν αδύνατο. Από το 1997 και μετά υπολογίζεται ότι ο αριθμός των νεκρών φτάνει στα 3,8 εκατομμύρια. Κάποιες χώρες στο χάρτη του ΟΗΕ έχουν πολύ λιγότερους κατοίκους από τον αριθμό αυτό.

“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”